Podsumowanie archeologicznych odkryć na Mazurach

Wynikiem badań i analiz prowadzonych w 2018 i 2019 roku było wydanie publikacji naukowej autorstwa Marcina Gładkiego – “Samławki. Zespół cmentarzysk kurhanowych na Pojezierzu Mrągowskim”.

Powstała książka i katalog

Książka, oprócz katalogu i rozdziałów poświęconych historii oraz metodyce badań, posiada także rozbudowane opracowanie antropologiczne i paleośrodowiskowe.

Analizie poddany został również materiał ruchomy, który dopełniają części poświęcone datowaniu względnemu i absolutnemu. Podsumowanie badań zawarte zostało w rozdziałach związanych z próbą rekonstrukcji obrządku pogrzebowego z późnej epoki brązu i wczesnej epoki żelaza oraz uzupełniającym studium nad dawnym osadnictwem w mikroregionach Jeziora Legińskiego i Widryńskiego.

Publikacja opatrzona została 76 barwnymi rycinami i 28 tablicami z rysunkami zabytków pochodzących ze stanowisk 1 i 2 w Samławkach.

“Samławki – zespół cmentarzysk kurhanowych na Pojezierzu Mragowskim” skierowana jest do badaczy polskich i zagranicznych (dzięki obszernemu streszczeniu w języku angielskim “Complex of barrow cemeteries in Samławki, Mrągowo Lake Districkt”) zajmujących się problematyką epoki brązu i wczesnej epoki żelaza.

W ramach projektu powstał również folder popularno-naukowy, skierowany do wszystkich odbiorców zainteresowanych archeologią w regionie.

W przystępny sposób pozwala on czytelnikom zapoznać się z kolejnymi etapami prac archeologów podczas badań oraz poszczególnymi elementami konstrukcji kurhanów.

Publikacja wtajemnicza również w zagadnienia związane z ciałopalnym obrządkiem pogrzebowym i wierzeniami ludzi żyjących w I tysiącleciu p.n.e.

Dzięki kolorowym, obrazowym grafikom oraz przejrzystym i prostym tekstom folder przeznaczony jest zarówno dla dzieci, młodzieży, jak i osób dorosłych.

W ramach promocji i popularyzacji projektu została zorganizowana również konferencja oraz wystawa w Muzeum w Mrągowie.

Digitalizacja zabytków

Na etapie opracowania zabytki ruchome ze stanowisk nr 1 i 2 w Samławkach poddawane były skanowaniu laserowemu. Dzięki tej nowoczesnej technice powstawały modele trójwymiarowe, z których utworzono rzuty ortogonalne wraz z przekrojami, Metoda ta pozwala dokumentować obiekty z dokładnością do 200 mikrometrów, czyli 0,2 milimetra.